روزنوشته‌های زهرای گیلانی

گاهی از فرط وجودت میخواهی

خودت را به آسمان بچسبانی 

خوابت را،

خوابِ نگاهت را برداشتی تا

بیایی و کنار سقف آسمان، چادر بزنی...

دلش، اما تنگِ آمدن است...

شاید خودش بیاید و کنارت ساکن شود،

آسمان را می‌گویم...

چند روزی‌ست که زمین و آسمان،

دوباره همسایه شده اند،

همسایه  ی دیوار به دیوار...

دیوار خانه شان به افق چسبیده

و تا خود صبح،

     آمدن نورِ سپیده دم را

                      مژده می‌دهد....✨️✨️✨️